De sage van de Brink

door: Wim Jordaan

Verhalen hebben soms alle kenmerken om zich door de jaren heen te ontwikkelen tot een sage, een traditioneel volksverhaal dat zich afspeelt op een bekende plaats en op een bekend moment in de tijd.
Iedereen kent de voorbeelden.

De overlevering is de brandstof van een volksverhaal, dat hierdoor soms mythische vormen aan kan nemen. In de meeste gevallen gaan daar honderden jaren over heen.
Maar het kan sneller. En nog naast de deur ook.
De sage van de Larense Brink.
Amper een jaar verder is de waarheid achter de feiten weggespoeld met het overtollige water, dat de Brink soms teistert.
Het is verkiezingstijd en dan kan en mag er veel. Zelfs totale onzin uitkramen behoort dan een paar weken tot de legitieme mogelijkheden.
Als kiezers kijken we er naar, luisteren en soms kunnen we er zelfs om lachen.
In ieder geval als het uit de hoek komt van de partij, waar feiten en waardeoordelen soms moeiteloos worden verward.
Twee dames op een verkiezingsaffiche. Beiden wijzend naar één van de bomen op de Brink, met als ondertitel ‘Ze staan er nog.’
‘Wij hebben de bomen gered.’ Twee dames van Liberaal Laren. Het staat er niet, maar het beeld zegt het wel. En dat wordt tijdens het eerste verkiezingsdebat bevestigt door Hans Timmerman, van dezelfde partij.
Waar hij trots op was, vroeg de gespreksleider.
‘We hebben de bomen gered,’ betoogde Hans Timmerman.

En zo begint een sage. Korter dan het gemiddelde sprookje, maar met eenzelfde gehalte aan verzonnen feitjes.
Maar hoe zat het dan echt?

Na diverse participatieavonden over de Brink, presenteerde het college een plan, dat terecht of onterecht tot de nodige verrassing leidde. De renovatie van het monumentale stuk groen in het centrum van het dorp werd gekoppeld aan waterbeheersing. Voor het eerst hoorden velen van het begrip “Wadi”.
Voor velen in de raad, voor luisteraars en toeschouwers kwamen de plannen behoorlijk hard binnen. Niet in de laatste plaats omdat het plan zou leiden tot de nodige bomenkap.Aanvankelijk kreeg het plan, tijdens een nu al legendarische raadsvergadering, een meerderheid door VVD en Laren Behoud.

En toen begon het.
Vanuit Frankrijk werd met de nodige precisie een bom gelegd onder een aangenomen voorstel. Timo Smit (Larens Behoud) ontstak in gemeende woede. Nog tijdens de raadsvergadering gingen appjes en mails over en weer.
Een ander prominent Larens Behoud-lid, Frank van den Wall Bake, veegde met een ingezonden stuk de vloer aan met het plan. Ook de inwoners Wendy Kuit en Jan Aart Suijver schreven bijzonder kritische brieven. Mevrouw Tjebbes-Splint schreef een gedicht en de 14-jarige scholier Storm Boskma presenteerde zijn afkeer van het plan in een YouTube filmpje.
Tijdens een ledenvergadering van Larens Behoud, kregen wethouder en raadsleden de volle laag.
Inmiddels waren inwoners Carla Voorn en Julia Lommel al dagelijks actief met een heuse petitie, die uiteindelijk bijna 4700 handtekeningen opleverde.
De bevolking van Laren, uit alle hoeken en gaten van de soms niet zichtbare betrokkenheid, maakte massaal duidelijk dat dit een slecht plan was.

En het werkte.
Het plan zal er nooit in die vorm komen.
Collectieve strijd van vele inwoners leverde een mooi resultaat op.

Zo doen we dat in een dorp.
Van en Voor Laren.
Om dan een jaar verder, vlak voor de verkiezingen, op een foto de overwinning op te gaan eisen, is niks meer dan geloven in je eigen sprookje, sage of mythe.